ในห้องส่งสัญญาณ
“ในตอนนี้นักฟุตบอลทั้งสองทีมพร้อมลุยแล้วนะครับ
รอเพียงแค่สัญญาณจากกรรมการของเรา ครูฌาแนตต์เท่านั้น”
ครูวินเซนต์ประกาศผ่านทางไมโครโฟน
ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ในห้องบันทึกภาพบนสนามกีฬาประจำโรงเรียนลา ฟลอร่า
“คุณคิดว่าการแข่งขันคราวนี้จะเป็นแมตช์แห่งปีไหมครับ”
ครูวินเซนต์หันไปถามพิธีกรอีกคนซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ เขา ครูอาเลเนีย ดาซาน นั่นเอง
“น่าจะเป็นเช่นนั้นนะครับคุณวินเซนต์
ก็เราเล่นรวมดาราจากทั้งฝั่งลา ฟลอร่า และทางฝั่งโนอาห์ซะขนาดนี้
เห็นว่าราชาทั้งห้าของโนอาห์ก็ลงแข่งหมดเลยนะครับ”
“แต่น่าเสียดายหน่อยนะครับ
ที่ประธานนักเรียนคลาสพริ้นซ์ คิม กียุล จับสลากได้อยู่ทีม A ในขณะที่ราชาอีกสี่คนที่เหลืออยู่ทีม B หมดเลย
แล้วเขาจะต้านทานสี่ราชาที่เหลือไหวไหมนี่” ครูวินเซนต์ทำท่าครุ่นคิด
“แหม! ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับคุณวินเซนต์ทางฝั่งทีม A
ก็มีตัวเก่งอย่างซาเนียน่าจากอาร์เจนติน่า และยังได้รับเกียรติจากเจ้าหญิงมิเอเล่แห่งอาณาจักรพรอบพอลิสที่เข้ามาร่วมแข่งขันในครั้งนี้ด้วย
คุณจะต้องทึ่งในความสามารถทางด้านฟุตบอลของเจ้าหญิงเลยล่ะครับ และอย่าลืมโรซารี่
เกรย์ เด็กสาวอัจฉริยะที่ได้ร่วมทีมอีกด้วยนะครับ”
“เอ
!
แต่โรซารี่จะไหวเหรอครับได้ข่าวว่า
เธอไม่ค่อยเก่งด้านกีฬาสักเท่าไหร่นี่ครับ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณวินเซนต์
เธอได้ผ่านการฝึกซ้อมมาพอสมควรเลยเราจะได้เห็นความสามารถของเธอกันในวันนี้นี่แหละครับ”
“ผมก็รอดูอยู่นะครับ
และหวังว่าจะได้เห็นความสามารถของเจ้าหญิงเจ้าชายอีกหลายคนที่ร่วมแข่งขันกันในวันนี้
ต้องขอขอบคุณท่านผอ. ไนติงเกลมาก
ที่จัดให้มีการแข่งขันนัดพิเศษนี้ขึ้นมาเป็นการรับกระแสฟุตบอลโลกที่บราซิลนะครับ
เอาล่ะครับ ดูเหมือนกรรมการจะให้สัญญาณแล้วนะครับ”
ในสนามฟุตบอล
“เอาล่ะขอให้นักฟุตบอลทั้งสองทีมแข่งขันกันให้เต็มที่
แข่งอย่างสมศักดิ์ศรี ไม่โกง และไม่ทะเลาะวิวาทกันนะฮ้า ปรี๊ด !! เริ่มการแข่งขันได้” ครูฌาแนตต์ เป่านกหวีดเริ่มการแข่งขัน
ห้องส่ง
“เอาล่ะครับ
ทีม A
เริ่มเตะก่อนนะครับ กียุลส่งลูกไปให้เจ้าหญิงมิเอเล่ เจ้าหญิงมิเอเล่วิ่งเลี้ยงลูกนำไปข้างหน้า
ฮอรัส และคริสโตเฟอร์ ทีม B พยายามสกัดไว้
เจ้าหญิงเตะลูกกลับคืนไปให้กียุล กียุลเตะส่งไปให้เพลโต เพลโตยิงไกล
เหมยฮัวพยายามวิ่งไล่ตามไปแต่ทางนาซิสซ่าสกัดลูกไว้ได้ และโต้กลับที่แดนของทีม A แต่เจ้าหญิงก็แย่งลูกมาได้ และส่งไปให้เหมยฮัว เหมยฮัวรับลูกไว้ได้ อ้าว ! กรรมการให้ใบเหลืองครับ เล่นใช้มือรับลูกแบบนั้น” ครูวินเซนต์บรรยายอย่างออกรส
“ทีม
B พยายามบุกอย่างหนัก แต่ก็ถูกกียุลแย่งลูกมาได้
เขาวิ่งนำไปแต่ถูกดันเต้ขวางไว้ ส่งลูกกลับไปให้ซาเนียน่า ซาเนียน่าวิ่งขึ้นไปเจอกับอาเดรียน่าที่พยายามแย่งลูก
แต่ซาเนียน่าก็หลบมาได้ แต่อาเดรียน่าก็ยังตามติดอยู่และแย่งบอลมาได้
ซาเนียน่าแย่งกลับมาได้อีกครั้ง โอ !
ลีลาเธอช่างพลิ้วไหวเหลือเกิน สมแล้วที่เป็นชาวอาร์เจนติน่า
อาเดรียน่าพยายามขวางไว้อีกครั้ง ซาเนียน่าเตะลูกไปให้อิซซาเบลล่า แต่พลาดครับ
ถูกนาซิสซ่าแย่งลูกไปได้ และส่งไปให้ฮอรัส ฮอรัสส่งต่อให้คริสโตเฟอร์
เจ้าหญิงเตะลูกออกข้างสนามครับ ...” ครูอาเลเนียก็พากย์บอลสนุกเหมือนกัน
“เอาล่ะครับ
คริสโตเฟอร์โยนบอลไปให้ดันเต้ ดันเต้ส่งต่อให้มาริโอน่า ตอนนี้เอสเมอรันด้าพยายามแย่งบอล
แย่งมาได้แล้วส่งให้โรซารี่ มาดูลีลาของโรซารี่กันครับ เอ่อ รอสักครู่นะครับ”
ครูวินเซนต์หยิบสมาร์ทโฟนของตนขึ้นมาดูแล้วกลับมาพากย์ต่อ
“มีแฟนบอลส่งไลน์มาบอกว่าให้เรียกว่า ‘โฮนิก’
จะดีกว่า
ถ้าอย่างนั้นหากผมกล่าวถึงเจ้าหญิงมิเอเล่ก็จะใช้คำว่าโฮนิกแทนนะครับ แต่ตอนนี้มาดูกันดีกว่าว่าโรซารี่จะทำอย่างไร”
ในสนามฟุตบอล
“ใช้ได้นี่นา”
มาริโอน่าเอ่ยปากชมเมื่อเห็นโรซารี่ใช้เทคนิกในการเลี้ยงลูกบอลหลบหลีกเธอและมีนาได้
“ผลจากการฝึกซ้อมยังไงล่ะ”
โรซารี่ตอบ พลางหลบนาซิสซ่าซึ่งพยายามแย่งลูกบอลจากเธอ
“ท่านพี่โรส
/คุณโรซารี่ สู้ ๆ” ที่ข้างสนามฟุตบอล แฟนคลับโรซารี่อย่างมิเนียร่า และซาลูน่า
ยกพู่สีแดงสด ซึ่งเป็นสีของทีม A ขึ้นเหนือหัว
พร้อมเต้นรำและร้องเพลงเชียร์ไปด้วย บรรดาแฟนคลับคนอื่นก็ส่งเสียงเชียร์
บ้างก็ชูรูปโรซารี่ขึ้นเหนือหัว
“กรี๊ด
!
คุณโรซารี่เท่จังเลยค่า” เสียงเชียร์จากบนอัฒจรรย์ทำเอาเด็กสาวฝรั่งเศสผมสีบลอนด์ออกอาการหงุดหงิด
“แฟนคลับเยอะจริงนะเธอ”
นาซิสซ่าอยู่ในชุดสีน้ำเงินมีรูปตราไก่อยู่ตรงอกเสื้อแขวะแต่โรซารี่ไม่สนใจรีบวิ่งเลี้ยงลูกไปที่ฝั่งของทีม
B และเจอกฤษณะขวางอยู่ข้างหน้า
“โอ้! อย่าหวังว่าจะผ่านฉันไปได้ง่าย ๆ นะนายจ๋า อ้าว! ไปไหนแล้วล่ะ”
กฤษณะยังไม่ทันพูดจบ โรซารี่ก็วิ่งผ่านเขาไปได้อย่างสบาย
“นายก็มัวแต่พล่ามอยู่ได้
เห็นไหมไปถึงกรอบเขตโทษแล้ว” มีนา อรันตี กล่าวพลางวิ่งไปพลาง
อเล็กเซซึ่งทำหน้าที่รักษาประตูทีม
B อยู่ทำหน้าตาขึงขัง ‘ถึงจะเป็นคุณโรซารี่เราก็อ่อนข้อให้ไม่ได้’
ส่วนโรซารี่กลับเห็นว่า อเล็กเซนายช่างดูเท่จริง ๆ เท่แบบน่ารักน่ะ
ยิงไม่ลง แต่ต้องยิง ยิงเท่านั้นจึงจะได้ประตู
ในห้องส่งครูวินเซนต์ยังคงพากย์ต่อไปอย่างออกรส
“เอาละครับ
โรซารี่ลากบอลเข้ามาในกรอบเขตโทษแล้ว ไม่ล้ำหน้าด้วย และยิงครับ แต่เบาเหลือเกินทำให้อเล็กเซปัดเอาไว้ได้
คริสโตเฟอร์เตะลูกส่งไปให้ดันเต้ ดันเต้ยิงยาว ออกนอกสนาม ทีม A ได้ลูกทุ่มครับ”
“ตอนนี้ทีม
B เป็นฝ่ายบุกคืนแล้วครับ โอ้! มาริโอน่าเลี้ยงบอลเข้ามาในกรอบเขตโทษ
และส่งให้ฮอรัส ฮอรัสส่งคืนให้เหมยฮัว เหมยฮัวยิงเข้าไป ไม่เหลือครับ ตุงตาข่าย
ทีม B นำ ๑ : ๐ อ้าว ! ผู้รักษาประตูทีม A ร้องไห้ซะแล้วครับ แต่ไม่เป็นไรครับ
เพราะคริสโตเฟอร์ช่วยดึงเธอขึ้นมาแล้วลูบหัวปลอบใจเธอ ช่างเป็นสุภาพบุรุษจริง ๆ
เลยครับ (เหรอ?) เรียกเสียงฮือฮาได้ทั้งอัฒจรรย์เลยครับ”
ในสนามฟุตบอล
“ฮือ
ฮือ ขอโทษนะเจ้าคะที่รักษาประตูไว้ไม่ได้” ยูริทรุดตัวลงนั่งกับพื้นสนามหน้าประตู
“โอ๋
!
โอ๋ ! อย่าร้องไห้เลยนะ กัปตัน C.L.O.C.K.
มาช่วยแล้ว โอ๊ย! ยูทำอะไรน่ะฮอรัส”
คริสโตเฟอร์ลูบหัวตัวเองที่เพิ่งถูกแจกมะเหงกไป
“นี่เรากำลังอยู่ระหว่างการแข่งขันนะขอรับ
กรุณาอย่าทำอะไรให้ประเจิดประเจ้อ คนดูอยู่ทั้งสนาม”
“แหม
! สุภาพสตรีมีปัญหา
เจ้าชายอย่างพวกเราก็ต้องเข้ามาให้ความช่วยเหลือใช่ไหมครับทุกคน”
คริสโตเฟอร์ตะโกนไปยังคนดูที่อยู่บนอัฒจรรย์
“ตะโกนแบบนั้นคิดว่าคนดูจะได้ยินที่คุณพูดหรือไงขอรับ
เอามะเหงกไปกินอีกสักผลก็แล้วกัน” ฮอรัสเงื้อกำปั้นใส่หัวของคริสโตเฟอร์
“ปรี๊ด! หยุดนะฮ้า ทำร้ายร่างกายนักฟุตบอลทีมอื่นแบบนี้ต้องเจอใบเหลืองฮ่า”
กรรมการ (ครูฌาแนตต์) ชูใบเหลืองให้ฮอรัสดู เขาอ้าปากค้าง
“ลื้อนี่ไม่ระวังเลยน่อ
ดูสิได้ใบเหลืองอีกใบแล้ว” เหมยฮัวส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
“แล้วใครกันขอรับที่โดนแจกใบเหลืองเป็นคนแรก”
ฮอรัสแซวกลับ
“กรี๊ด
! กียุลสู้ ๆ ค่า”
“คุณคริสโตเฟอร์นี่ฟอร์มเจ๋งมากเลยนะครับ”
“ซาเนียน่านี่ยอดไปเลย”
“องค์หญิงมิเอเล่นี่เก่งจัง”
“คุณโรซารี่ขา
อย่ายอมแพ้เขานะค้า”
บรรดาเจ้าหญิงและเจ้าชายต่างส่งเสียงเชียร์ฟุตบอลกันอย่างสนุกสนาน
แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ไม่ได้รู้สึกสนุกตามไปด้วย
“อ้าว! ทิวาทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะลูก ฟุตบอลไม่สนุกเหรอ?”
ไอริณหันไปถามลูกสาวจอมแก่นของเธอ
“มันก็ไม่เชิงหรอกค่ะ
แต่ที่เซ็งก็คือ หนูไม่ได้มีโอกาสร่วมเล่นกับพวกเพื่อน ๆ ด้วยน่ะสิคะ ทั้ง ๆ
ที่หนูก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าพวกเพื่อน ๆ สักเท่าไหร่เลย วิ่งก็เร็ว ปีนต้นไม้ก็เก่ง กระโดดได้อย่างกับจิงโจ้
แถมยังสามารถใช้ปากรับลูกบอลได้อีกนะคะ แล้วทำไมหนูไม่ได้ร่วมทีมกับเขาล่ะ
ตัวสำรองก็ไม่ได้เป็น” ทิวาบ่นพลางทำหน้าเซ็ง ๆ
เอ่อ
! ความสามารถแบบนั้นมัน ไอริณรีบเปลี่ยนไปคิดเรื่องอื่นทันที
“จะให้ช่วยงานในสนามฟุตบอล
ครูก็บอกว่าหนูไม่รู้จักกติกาฟุตบอลดี จะให้ช่วยดูแลนักฟุตบอลก็ยังไม่ได้
ขนาดราตรียังได้ช่วยงานเป็นเด็กแจกน้ำให้คนดูในอัฒจรรย์เลย”
ทิวาพยักหน้าไปทางราตรีที่กำลังแจกน้ำให้นักเรียนและผู้ปกครองที่มาชมการแข่งขัน
“อย่าน้อยใจไปเลยทิวา
ไม่มีใครสมหวังทุกเรื่องหรอกจ๊ะ มาดูฟุตบอลให้สนุกกันดีกว่า
ลูกจะได้เชียร์กียุลให้เต็มที่ไงล่ะจ๊ะ”
“ทำไมหนูต้องเชียร์ตาตี๋แว่นนั่นด้วยล่ะ”
“ก็กียุลน่ะคอยช่วยเหลือลูกอยู่หลายครั้งไม่ใช่เหรอ
ทั้งช่วยสอนเต้นรำให้จนลูกสอบผ่าน คอยช่วยฝ่าฟันอุปสรรคตอนที่จะต้องแข่งกับพวกแก๊งฟักทอง
ตอนที่ลูกร้องไห้เขาก็เป็นคนแรกที่ช่วยพาลูกไปหาเพื่อน ๆ และ...”
“พอเถอะค่ะคุณแม่
หนูไม่ได้...” ยังไม่ทันจบประโยคไอริณก็ยื่นนิ้วชี้ไปปิดปากลูกสาวของเธอ
“ลูกทำตัวเป็นคนปากไม่ตรงกับใจเลยนะ
แม่รู้ว่าลูกน่ะ....”
“คุณแม่ขา
อย่าพูดออกมานะคะ!” ทิวาเริ่มหน้าแดงเสียแล้ว
“จุ๊
!
จุ๊ ! เบาเบา”
ไอริณรีบเตือนทันทีที่ทิวาเริ่มแหกปาก
“ขอโทษค่ะคุณแม่”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ
ทีหลังอย่าเสียงดังนะลูก เป็นการรบกวนคนอื่นเขา”
“ค่ะ”
“แล้วนี่เราจะต้องรออีกนานไหมคะ
หนูหิวแล้ว”
“เพิ่งแข่งไปได้ยี่สิบนาทีเองนะลูก
อดทนหน่อยก็แล้วกัน เดี๋ยวพักครึ่งแม่พาไปกินที่ร้านอาหาร ‘อร่อยเสมอ’ ก็แล้วกันนะ”
“เย้!”
“ลูกคิดว่าทีมไหนจะชนะล่ะจ๊ะ”
“เอ ! หนูก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะ” ทิวาทำหน้าครุ่นคิด
“ทุกคนเก่งกันหมดเลย
แต่ทีม B
ได้ลูกก่อน ทีม B ก็น่าจะชนะ แต่ถ้าทีม A
ได้ลูกตีเสมอ ก็อาจจะเสมอกัน หรือว่าทีม A อาจจะชนะก็ได้น่ะค่ะ
แฮะ แฮะ”
“สรุปก็คือลูกไม่แน่ใจว่าทีมไหนจะชนะสินะ”
ไอริณยิ้ม “แต่นั่นไม่สำคัญหรอกนะ เพราะว่าสิ่งที่สำคัญก็คือ
นักฟุตบอลทุกคนได้แข่งขันกันอย่างเต็มความสามารถของตนโดยไม่ยอมถอดใจก่อน”
ไอริณกล่าวพลางมองลงไปยังสนามฟุตบอล ทิวาเองก็มองไปยังสนามฟุตบอลที่ซึ่งเพื่อน ๆ
ทุกคนของเธอกำลังแสดงความสามารถกันอย่างเต็มที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกียุล
“เรื่องสำคัญอีกอย่างก็คือหลังจบการแข่งขันแล้ว
ไม่ว่าทีมไหนจะแพ้หรือชนะก็ตาม นักฟุตบอลทุกคนก็จะยอมรับในผลการแข่งขันนั้น ทุกคนจะแสดงความมีน้ำใจเป็นนักกีฬาต่อกัน
และก็จะเป็นเพื่อนกัน ก็เหมือนกับที่ในเนื้อเพลงกราวกีฬาท่อนที่ว่า ‘กีฬา กีฬา
เป็นยาวิเศษ แก้กองกิเลส ทำคนให้เป็นคน’ อืม ทิวารู้ไหมว่าใครเป็นคนแต่งเพลงกราวกีฬา”
“เจ้าพระยาธรรมศักดิ์มนตรีเป็นผู้ประพันธ์เนื้อร้อง
ส่วนนารถ ถาวรบุตร เป็นคนประพันธ์ทำนองค่ะ คุณแม่” [๑]
“เก่งมากลูก
ทีนี้พอแข่งจบแล้วทั้งนักฟุตบอลและคนดูก็จะร้องเพลงเพลงหนึ่ง
เพลงนั้นมีชื่อว่าอะไรจ๊ะ?”
“สามัคคีชุมนุมค่ะ”
ทิวา
“ที่ลูกพูดมาก็ถูกอยู่นะ
แต่อย่าลืมว่าเราไม่ได้อยู่ในประเทศไทย
เพลงสามัคคีชุมนุมที่พวกเราร้องกันหลังจบการแข่งขันกีฬา มีที่มาจากเพลง ออลด์แลงไซน์"
(Auld
Lang Syne) ซึ่งมาจากบทกวีสกอตแลนด์ ที่เขียนขึ้นโดยโรเบิร์ต
เบิร์นส ในปี ค.ศ. ๑๗๘๘ เพลงนี้มีชื่อเสียงเป็นรู้จักกันทั่วโลกเลยนะ
เพียงแต่ในประเทศอื่น มักจะร้องเพลงนี้กันในพิธีฉลองการเริ่มต้นปีใหม่
นอกจากนี้ยังใช้ร้องในงานศพ พิธีสำเร็จการศึกษา และการร่ำลาอีกด้วยนะ” [๒]
“จริงหรือคะ
หนูไม่เคยเห็นรู้มาก่อนเลย”
“ตอนนี้ก็รู้แล้วนะ
คราวหลังก็ตอบให้ถูกต้องครบถ้วนล่ะ เอ้า !
อีกคำถามหนึ่งก็แล้วกัน ลูกรู้ไหมว่าฟุตบอลโลกจัดขึ้นครั้งแรกในปีอะไร
และทีมชาติใดได้เป็นแชมป์โลกในปีนั้น ทีมชาติอะไรได้แชมป์มากที่สุด กี่สมัย
และได้ในปีไหนบ้าง ถ้าตอบถูก แม่เลี้ยงไอศกรีมซันเดย์ให้ลูกสามมื้อเลย”
“โห
คุณแม่ยังกับคำถามสุดยอดแฟนพันธุ์แท้เลย หนูรู้แค่เพียงว่าบราซิลได้แชมป์มากที่สุด
คือ ๕ สมัย เท่านั้น ที่เหลือหนูไม่รู้หรอกค่ะ”
“เฉลยนะ
ฟุตบอลโลกจัดขึ้นครั้งแรกในปี คริสตศักราช ๑๙๓๐
ทีมที่ได้เป็นแชมป์ฟุตบอลโลกในคราวนั้นก็คือ ทีมชาติอุรุกวัย
ซึ่งเป็นชาติเจ้าภาพการแข่งขัน ทีมชาติบราซิลคว้าแชมป์ในปี ค.ศ. ๑๙๕๘ ๑๙๖๒ ๑๙๗๐
๑๙๙๔ และ ๒๐๐๒” [๓]
“แบบนี้หนูก็อดกินไอศกรีมซันเดย์สิ”
“ไม่เป็นไรจ๊ะเพราะแม่จะซื้อชีสเค้กให้ลูกกินแทนก็แล้วกัน
ที่ตอบคำถามได้บางส่วน”
“จริงหรือคะคุณแม่”
“จ้า”
ไอริณยิ้มให้ลูกสาวของเธอ
“คุณแม่ใจดีที่สุดเลย”
ทิวาโผเข้ากอดไอริณ ซึ่งไอริณก็กอดตอบ ทั้งคู่ดูฟุตบอลจนจบครึ่งแรก
แล้วค่อยออกมาจากสนามกีฬาเพื่อไปร้านอาหารอร่อยเสมอ
และที่หน้าประตูทางออกของสนามกีฬานั่นเอง ไอริณก็เหลือบไปเห็นพ่อลูกคู่หนึ่งเข้า
“ทิวา
เห็นพ่อลูกคู่นั้นไหม?” ทิวามองไปยังพ่อลูกคู่หนึ่งที่ยืนอยู่ด้านซ้ายมือของพวกเธอ
“เห็นค่ะ
ทำไมหรือคะ?” ทิวาถามด้วยความซื่อ
“คือ
อย่างนี้นะทิวา ความจริงแล้วที่แม่มาหาลูก
นอกจากเรื่องการแข่งขันฟุตบอลแล้วยังมีอีกเรื่อง คือ ซุบซิบ ซุบซิบ ...”
ไอริณกระซิบบอกข้างหูทิวา
“หา! จริงหรือคะ” ทิวาร้องเสียงดังจนคนแถวนั้นหันมามอง
“ชู่ว
! เบา เบา ลูก”
“ถ้าอย่างนั้นเอาไงดีคะคุณแม่”
ทิวาลดเสียงพูดลง
“คือ
แม่มีเรื่องขอร้องให้ลูกช่วยหน่อยนะ” ไอริณกระซิบข้างหูลูกสาวของเธออีกครั้ง
“ตกลงค่ะ
ไว้ใจหนูได้เลย” ทิวาตอบอย่างมุ่งมั่น
โปรดติดตามตอนต่อไป
อ้างอิง
[๑]
http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%80%E0%B8%9E%E0%B8%A5%E0%B8%87%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%81%E0%B8%B5%E0%B8%AC%E0%B8%B2
[๒]
http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD%E0%B8%AD%E0%B8%A5%E0%B8%94%E0%B9%8C%E0%B9%81%E0%B8%A5%E0%B8%87%E0%B9%84%E0%B8%8B%E0%B8%99%E0%B9%8C
และ
http://en.wikipedia.org/wiki/Auld_Lang_Syne#Uses
[๓]
http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9F%E0%B8%B8%E0%B8%95%E0%B8%9A%E0%B8%AD%E0%B8%A5%E0%B9%82%E0%B8%A5%E0%B8%81
ผลการแข่งขัน
ทีมที่ติด
4 อันดับแรก
